Αγαπητοί κάτοικοι του Ξηρομέρου.
Η άποψη ενός ανθρώπου που μένει στο εξωτερικό πολλά χρόνια όπως εγώ και εκ των πραγμάτων έχει αποξενωθεί από τον τόπο που γεννήθηκε, σίγουρα δεν έχει την ίδια βαρύτητα με την άποψη ενός ντόπιου που βιώνει τα προβλήματα καθημερινά από κοντά.
Από την άλλη όμως η αποστασιοποίηση, σε συνδυασμό με την ενημέρωση που προσφέρουν πλέον τα social media και κυρίως η ζωντανή μετάδοση των δημοτικών συμβουλίων, επιτρέπει μια διαφορετική –και ίσως χρήσιμη– ματιά.
Ήδη εν όψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών ζυμώσεις γίνονται, συνδυασμοί συγκροτούνται κι όλοι υπόσχονται τα γνωστά “νέα ξεκινήματα”, “ανατροπές”, “ενεργοποιήσεις” κλπ.
Όλοι λίγο-πολύ εστιάζουν στα γνωστά προβλήματα· στις κακές υποδομές και δίκτυα, στη λειψυδρία, στις ελλιπείς παροχές υγείας, στα περιορισμένα έσοδα, στη μείωση του πληθυσμού κλπ. Έχετε ακούσει από κάποιον όμως να μιλάει για το ποια είναι η βαθύτερη αιτία αυτών των προβλημάτων; Μάλλον όχι.
Πριν σας πω την δική μου άποψη επιτρέψτε μου μια κατηγοριοποίηση των μετεχόντων στα κοινά του δήμου Ξηρομέρου, η οποία προφανώς αφορά τους μετέχοντες στα κοινά γενικότερα στην Ελλάδα κι όχι μόνο στο Ξηρόμερο.
Στις υποβαθμισμένες περιοχές όμως η διάκριση αυτή είναι ακόμα περισσότερο εμφανής, βγάζει μάτι. Υπάρχουν λοιπόν δύο βασικές τάσεις: από την μια ψευτοαριστεροί κι απ’ την άλλη δεξιοί αεριτζήδες (δεν διαχωρίζω τους κεντρώους οι οποίοι κατά καιρούς συμπορεύονται με την μια ή την άλλη τάση).
Πρώτα λοιπόν θα θέσω το κύριο πρόβλημα του Ξηρομέρου και μετά θα προσπαθήσω να αναλύσω πως αυτές οι δύο τάσεις, σκόπιμα ή μη, το συγκαλύπτουν και ασχολούνται μόνο με τα συμπτώματα, αφήνοντας την καταστροφή να συνεχίζεται.
Μόνη αιτία λοιπόν της παρακμής του τόπου είναι η καταστροφή της παραγωγικής βάσης και κατ’ επέκταση κάθε παραγωγικής δύναμης.
Θυμηθείτε πότε άνθισε το Ξηρόμερο: την εποχή του βελανιδιού που χτίστηκαν όλα αυτά τα υπέροχα νεοκλασσικά, που στον Αστακό άρχισε να δημιουργείται αστική τάξη, που τα χωριά έσφιζαν από ζωή και φυσικά την εποχή του καπνού. Όταν δηλαδή δυο μεγάλες και δυναμικές βιομηχανίες είχαν σαν αφετηρία –για την πρώτη ύλη κι όχι μόνο– την περιοχή.
Κι από κοντά άνθιζε κι η αλιεία κι η κτηνοτροφία γιατί υπήρχε πληθυσμός που έπρεπε να τραφεί. Από την μεταπολίτευση και μετά άρχισε –με σχέδιο– η καταστροφή της παραγωγικής βάσης της Ελλάδας και συνεχίζεται μέχρι σήμερα οδηγώντας μας σε χρεωκοπίες, μνημόνια, φτώχεια.
Είναι προφανές πως η ανάπτυξη επιβαρύνει το περιβάλλον. Πάρτε για παράδειγμα τον καπνό. Τα λιπάσματα, τα φυτοφάρμακα και τα ζιζανιοκτόνα μόλυναν σε πολύ μεγάλο βαθμό το έδαφος, με όλες τις συνέπειες που είχε αυτό.
Το θετικό όμως είναι πως όσο αναπτύσσεται η τεχνολογία, όσο συμμορφωνόμαστε με τους κανονισμούς και τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο γινόμαστε ευρωπαϊκό κράτος, τόσο μπορεί να περιορίζεται η ζημιά στη φύση από την αύξηση της παραγωγικής δραστηριότητας. Και το να γίνουμε από βαλκανικό, ευρωπαϊκό κράτος, δεν είναι σχήμα λόγου αλλά ουσιαστικό βήμα.
Γιατί δεν χρειαζόμαστε ούτε ρυπογόνες βιομηχανίες, ούτε φωτοβολταϊκά, ούτε ανεμογεννήτριες, ούτε τίποτα για να καταστρέψουμε το περιβάλλον.
Το κάνουμε μόνοι μας τόσα χρόνια και το κάνουμε καλά, δημιουργώντας ανεξέλεγκτες παράνομες χωματερές, πετώντας σκουπίδια και μπάζα στα ρέματα, γεμίζοντας αριστερά και δεξιά τους δρόμους και τις παραλίες με πλαστικά, πετώντας τα λύματα στην θάλασσα.
Ας δούμε πρώτα την τάση των ψευτοαριστερών. Τους λέω “ψεύτο” γιατί διαχρονικά πράττουν ακριβώς το αντίθετο από την κύρια επιταγή της ιδεολογίας τους, που είναι η δημιουργία μιας συνειδητοποιημένης και πλατιάς εργατικής τάξης.
Και μπορώ να αναλύσω γιατί ακριβώς το κάνουν αλλά δεν θέλω το κείμενο να ξεφύγει σε μέγεθος. Θυμηθείτε πόσες επενδύσεις υπονόμευσαν στην περιοχή με πρόσχημα πάντα την οικολογία.
Αναλογιστείτε τις ευθύνες τους και σε εθνικό επίπεδο για την ακύρωση σημαντικότατων επενδύσεων για την οικονομία της χώρας π.χ. χρυσός της Χαλκιδικής, όταν οι ίδιοι οι μεταλλεργάτες έκαναν αγώνα για να μην κλείσουν τα μεταλλεία κι όταν η εταιρεία δεσμεύτηκε πως θα ακολουθήσει την Φινλανδική μέθοδο που δεν μολύνει με αρσενικό το περιβάλλον.
Κι όμως οι ψευτοαριστεροί, με διάφορες ΜΚΟ και επιτροπές (καλή ώρα), παραπλανώντας τους κατοίκους, κατάφεραν να ακυρώσουν την επένδυση.
Το ίδιο έγινε με τον ζεόλιθο στην Θράκη. Επίσης ελέγχοντας τα συνδικάτα έκαναν στοχευμένες απεργίες, την ώρα που το κόστος παραγωγής –λόγω της αύξησης του κόστους της ενέργειας– εκτινασσόταν στα ύψη και κατάφεραν να κλείσουν τις Χαλυβουργίες στο λεκανοπέδιο, τα λιπάσματα στην Δραπετσώνα κι ένα σωρό άλλα μεγάλα εργοστάσια. Βέβαια την ίδια στιγμή το κόκκινο κάτεργο της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά δεν το αγγίζουν καν.
Το ίδια ακριβώς κάνουν και στον Αστακό. Εδώ χρησιμοποιούν την καραμέλα της μελλοντικής τουριστικής ανάπτυξης σαν πρόσχημα. Φανταστείτε όμως μια μεγάλη ξενοδοχειακή επιχείρηση που θα δώσει δουλειά σε 400-500 άτομα σε μόνιμη βάση, να θελήσει να αξιοποιήσει τον Μαραθιά για παράδειγμα.
Τι ακριβώς νομίζετε πως θα κάνουν οι ψευτοαριστεροί; Φυσικά θα ξεσηκωθούν και θα φτιάξουν επιτροπές αγώνα για να μην γίνει η επένδυση.
Την ίδια στιγμή το τσιμέντωμα της Βελάς και η κατάληψη των παραλιών από τσαντίρια δεν τους ενοχλεί. Επικαλούνται την ηθική και την οικολογία αυτοί που μαζί με όλους τους άλλους είχαν υιοθετήσει στην κομπίνα της καταπάτησης και της οικοπεδοποίησης όλου του παραθαλάσσιου τόξου από το Ασπρογυάλι ως την Βελά.
Πάμε τώρα τους δεξιούς αεριτζήδες. Αυτοί διακατέχονται από διάφορα σύνδρομα όπως το σύνδρομο του ευεργέτη, το σύνδρομο του αρχηγού, το σύνδρομο του ηγέτη, χωρίς να διαθέτουν όμως κανένα απολύτως υπόβαθρο ώστε να αποτελέσουν κάτι από όλα αυτά. Το μόνο που τους περισσεύει είναι ματαιοδοξία, κακογουστιά και σε κάποιες περιπτώσεις χρήμα.
Όποτε καταπιάνονται με τα κοινά (με τον δήμο, με τον αθλητισμό, κλπ) ξεκινούν με φανφάρες, στην πορεία τα βρίσκουν σκούρα και τα παρατάνε στην μέση αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Νομίζουν ότι το χρήμα, που συνήθως τους εξασφαλίζει την εκλογή, θα τους κάνει και καλούς δημάρχους.
Για να αποτινάξουν την ρετσινιά της αποτυχίας και τον πρότερο βίο τους στα αυτοδιοικητικά, καμουφλάρονται πίσω από διάφορα σχήματα και κινήσεις που ευαγγελίζονται τάχα το νέο. Το μότο που διακινούν είναι πως αν κάποιος είναι “επιτυχημένος”, μπορεί να γίνει και καλός δήμαρχος. Άπειρα τα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως καμία απολύτως σχέση δεν έχει το ένα με το άλλο.
Το μόνο που ενδιαφέρει τους δεξιούς αεριτζήδες είναι το φαίνεσθαι, η βιτρίνα. Τελετές, τραπέζια με σεμεδάκια, προτομές, μικροφωνικές, παπάδες, φουστανελάδες, φωτογραφίες, σελέμπριτις, μετάλλια, πλακέτες, παρελάσεις και δώστου απ’ την αρχή.
Άντε να ρίξουμε λίγο τσιμέντο χωρίς πλέγμα(!) κατευθείαν πάνω στο χώμα(!) κατά τόπους σε κανένα δρόμο, να βάλουμε 2-3 άτομα να μαζέψουν τα πεσμένα φύλλα στην πλατεία κανενός χωριού, να σκάψουμε κανένα αυλάκι και να το βαφτίσουμε “αντιπλημμυρικά έργα”, προκειμένου να γίνει η ανάλογη ανάρτηση στο facebook.
Αγαπημένη τους αιτία σύγκρουσης ποιος έφτιαξε το ένα ή το άλλο έργο λες και α) τα έργα δεν γίνονται με τα λεφτά των πολιτών β) κάνουν κάτι περισσότερο από αυτό που οφείλει να κάνει κάθε δημοτική αρχή, να διεκδικεί έργα και κονδύλια για τον τόπο της και γ) είχε ποτέ κάποιος από αυτούς εκπονήσει κανένα masterplan, κανένα ευρύτερο σχέδιο, είχε έστω κάποιο όραμα το οποίο και πραγματοποίησε.
Όλα γίνονται συγκυριακά, άρπα-κόλα, με αρχιτεκτονικό σχεδιασμό(;) της πλάκας (η “ανάπλαση του Αστακού” και η ”νέα πλατεία του Μύτικα” είναι, το λιγότερο, τραγικές οπτικά), με ό,τι κόψουμε από δω, ό,τι τρύπα βουλώσουμε από κει, προκειμένου να μπει η ευμεγέθης μαρμάρινη πλάκα με το όνομα μας: “ἐγκαινιάσθη ὑπό τοῦ…”.
Μόνιμη επωδός το “δεν έχουμε λεφτά, είμαστε φτωχός δήμος, αυτά μπορούμε-αυτά κάνουμε”. Δεν είναι όμως έτσι. Έχει γίνει ποτέ για έργο στο Ξηρόμερο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός; Αν δηλαδή κάποιος μαθητής της έκτης δημοτικού σχεδίαζε την πλατεία του Μύτικα τι λιγότερο θα έκανε;
Σε αγαστή σύμπνοια με τους ψευτοαριστερούς και τους δεξιούς αεριτζήδες βρίσκονται και διάφοροι “απανταχού” ξηρομερίτες που κατοικούν μόνιμα στην Αθήνα, στο Αγρίνιο, στην Πάτρα κι αλλού ανά την Ελλάδα. Νομίζετε πως όλοι αυτοί θέλουν την πρόοδο του Ξηρομέρου;
Όχι βέβαια. Το ιδανικό σενάριο γι’ αυτούς είναι ένα ήσυχο, έρημο, “γραφικό” Ξηρόμερο όπου θα έρχονται τα καλοκαίρια για να απολαμβάνουν μακάριοι τα μπάνια τους και θα αποτελέσει τον προορισμό για τα χρόνια της συνταξιοδότησή τους. Και τα παιδιά σας βέβαια –όσα δεν έχουν μεταναστεύσει– θα είναι τα γκαρσόνια που θα τους σερβίρουν.
Οι μόνιμοι κάτοικοι του Ξηρομέρου που δεν ανήκουν σ’ αυτές τις τάσεις και αποτελούν την σιωπηλή πλειοψηφία νομίζω καταλαβαίνουν το παιχνίδι όλων αυτών.
Για παράδειγμα στην εκδήλωση που έκανε το καλοκαίρι στην καινούργια πλατεία η επιτροπή αγώνα ενάντια στην ΠΟΑΥ, ήταν τρεις κι ο κούκος κι από αυτούς Αθηναίοι οι πιο πολλοί. Το θέμα είναι όμως πως οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν περικυκλωθεί από παντού και δεν βλέπουν καμιά εναλλακτική λύση.
Το Ξηρόμερο βρίσκεται σε ένα κρίσιμο μεταίχμιο. Αν δεν αναστραφεί η πληθυσμιακή συρρίκνωση τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Κι η αναστροφή θα γίνει μόνο με την αύξηση της παραγωγικής δραστηριότητας και με κανέναν άλλον τρόπο. Η ΠΟΑΥ ίσως είναι μια ευκαιρία που πρέπει να αρπαχτεί από τα μαλλιά.
Το ίδιο και κάθε άλλη επένδυση βιομηχανική, αγροτική, κτηνοτροφική που θα προσελκύσει ανθρώπινο δυναμικό και κεφάλαια. Δεν είναι δυνατόν την στιγμή που απειλείται η ίδια σου η ύπαρξη εσύ να ασχολείσαι με την οικολογία. Πρώτα θα κοιτάξεις να επιβιώσεις και μετά να θέσεις τους όρους της επιβίωσης.
Το Ξηρόμερο ούτε ήταν, ούτε και θα γίνει ποτέ σοβαρός τουριστικός προορισμός, όσο κι αν κάποιοι συντηρούν –γιατί τους βολεύει– αυτό το παραμύθι.
Επίσης το trekking στο βελανιδοδάσος ή τα προσκυνήματα στο Λιγοβίτσι, δεν μπορούν να σταθούν σοβαρά σε μια συζήτηση για το πως θα αναπτυχθεί η περιοχή και δεν μπορούν να λειτουργήσουν παρά μόνο επικουρικά για την τοπική οικονομία.
Αν μιλάμε για ουσιαστική τουριστική ανάπτυξη μιλάμε για πολύ μεγάλες μονάδες που θα δουλεύουν εκατοντάδες άτομα σε μόνιμη βάση (και τις οποίες θα τρέξουν πρώτοι-πρώτοι οι ψευτοαριστεροί να σαμποτάρουν όπως είπαμε πριν). Τα ενοικιαζόμενα και τα Airbnb δεν αποτελούν τουριστική ανάπτυξη.
Εν κατακλείδι. Αν εγώ ψήφιζα στο Ξηρόμερο θα ψήφιζα όποιον είχε το θάρρος να ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της ΠΟΑΥ, υπέρ της πρόσκλησης επενδύσεων στην περιοχή, υπέρ της δημιουργίας παραγωγικής βάσης και παραγωγικού δυναμικού, υπέρ της δημιουργίας εργοστασίων και βιομηχανικής ζώνης με ταυτόχρονη εκμετάλλευση του Πλατυγυαλίου, υπέρ του να δοθούν σοβαρά κίνητρα σε νέους ανθρώπους να εγκατασταθούν στο Ξηρόμερο, υπέρ της δημιουργίας μιας ανώτερης σχολής (τμήματος προφανώς) που μπορεί να αφορά την αλιεία ή την γεωργία ή την μουσική παράδοση. Θα ψήφιζα κάποιον που μένει και εργάζεται μόνιμα στο Ξηρόμερο.
Και δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα αυτοδιοικητικός δεινόσαυρος, ούτε απόφοιτος πανεπιστημίου, ούτε τίποτα. Ένας (ή μία) εργάτης, ένας αγρότης, ένας υπάλληλος, που θα έχει όμως την συγκρότηση και κυρίως το θάρρος, τα “κάκαλα”, να τα βάλει με τον παραλογισμό του κατεστημένου και τις διάφορες επιτροπές που οδηγούν τον τόπο μαθηματικά στην καταστροφή. Αλλά όπως σας είπα στην αρχή, η δική μου γνώμη μηδαμινή αξία έχει.
Δραγαμεστινός
Υ.Γ. Οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά προφανώς και δεν αποτελούν παραγωγικές επενδύσεις και δεν πρέπει να έχουν θέση στο Ξηρόμερο.
ΠΗΓΗ ΔΡΑΓΑΜΕΣΤΟΝΕWS
Το άρθρο Ψευτοαριστεροί και δεξιοί αεριτζήδες.Μόνη αιτία της παρακμής του τόπου είναι η καταστροφή της παραγωγικής βάσης και κατ’ επέκταση κάθε παραγωγικής δύναμης. εμφανίστηκε πρώτα στο XIROMERO PRESS – XIROMEROPRESS.GR.