Του Αποστόλη Κομπλίτση – Ακαρνάνας.
Από μικρός στο χωριό μου άκουγα αυτή τη φράση, όπως και από τότε ήθελα να γίνω βουλευτής. Να μοιάσω σε εκείνον που ερχόταν στο χωριό κάθε 2-3 χρόνια και έτρωγε πίτες και ψητά κρέατα, ενώ φόρτωνε διάφορα καλούδια στο αυτοκίνητο αφού είχε φορτώσει τους ανθρώπους με υποσχέσεις, τάματα και μην τον είδατε!! Χανόταν σιγά σιγά στον χωμάτινο δρόμο, αφήνοντας μας την αμπούρα της σκόνης. Ήξερε όμως ότι οι υποσχέσεις που είχε δώσει καθώς και οι κομματάρχες του, ανά χωριό, δούλευαν για ακόμη μια φορά και πως, σιγά σιγά, θα γινόταν πράξη αυτό που ήθελε στο υποσυνείδητο των ψηφοφόρων του.