Από τότε που έφυγες,
μία – μία οι μέρες, ένας- ένας οι μήνες,
γεμίζουν αγάλι – αγάλι
το πανέρι της λησμονιάς.
Οι θύμισες μία- μία χάνουν
το ζωηρό τους χρώμα.
Μία – μία οι κόρες του Δαναού,
αδειάζουν τ’ αγγειά τους,
στο άπατο πιθάρι της ελπίδας.
Οι φλόγες του έρωτα
χάνουν την πύρωσή τους
ως τους δεκαπέντε βαθμούς διαφοράς.
Οι σκέψεις μία – μία
αποφεύγουν να περάσουν
απ’ το δρόμο σου.
Ο χρόνος τρώει τα παιδιά του.
Ο εγωισμός τρώει τα σωθικά του.
Όλα συντείνουν,
όλα με ωθούν,
όλα με συμβουλεύουν,
μείνε μόνος σου…
και όλα με γελούν.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΙΣΣΑΣ
ΧΡΥΣΟΒΙΤΣΑΝΙΚΑ ΝΕΑ
Άρθρο από:https://xiromeritis.blogspot.com/