Απεδήμησεν εις Κύριον ο συμπατριώτης μας από το Αρχοντοχώρι Παναγιώτης Ντζουροπάνος, του Φωτίου και της Μαρίας.

Ο Παναγιώτης Ντζουροπάνος, του Φωτίου και της Μαρίας, γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1934, στο Αρχοντοχώρι ή Ζάβιτσα, του Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας.

Υπήρξε μοναχοπαίδι και ο πατέρας του ασχολούνταν με την κτηνοτροφία.

Μεγάλωσε φτωχικά, όπως και οι περισσότεροι συγχωριανοί του, αλλά η οικογένειά του είχε τα αναγκαία προς επιβίωση.

Ξεκίνησε το Δημοτικό στο Αρχοντοχώρι και το τελείωσε στον Αετό.

Φοίτησε στο Γυμνάσιο του Αστακού, όπου η επίδοσή του στα γράμματα ήταν μεγάλη, όπως αποδεικνύουν οι βραβεύσεις/έπαινοί του τις ακαδημαϊκές χρονιές 1949/50, 1951/52 και 1952/53 (2η, 4η και 5η Γυμνασίου αντίστοιχα).

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, δίνει εξετάσεις και πετυχαίνει να εισαχθεί στην Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων, όπου παίρνει το πτυχίο του στις 4/7/1957.

Διορίζεται για ένα χρόνο ως λυσίατρος στον Άγιο Νικόλαο Πρεβέζης.

Μετά από αυτό δουλεύει για ένα χρόνο σαν δάσκαλος στο Αρχοντοχώρι και άλλον ένα χρόνο στη Μαχαιρά.

Στην συνέχεια, για δεκαέξι χρόνια, υπηρετεί σαν δάσκαλος στον Αετό, τα περισσότερα εκ των οποίων και σαν διευθυντής του σχολείου.

Στον Αετό παντρεύεται την Παρασκευή το γένος Τομαρά, και γεννιούνται τα παιδιά του Φώτης και Σπύρος.

Καλός δάσκαλος ως προς το αντικείμενό του, δίκαιος, αμερόληπτος, φιλελεύθερος στις απόψεις του, μακριά από τις βίαιες παιδαγωγικές τάσεις τις εποχής.

Χαρακτηριστικές είναι οι δικής του ευθύνης πολυήμερες προετοιμασίες και πρόβες για την γιορτή της 25ης Μαρτίου, όπου όλο το χωριό μαζεύονταν στο δημοτικό σχολείο για την γιορτή, καθώς και οι μακρόχρονες ενασχολήσεις του με την δεντροφύτευση του προαύλιου χώρου του σχολείου.

Παράλληλα είναι ο άνθρωπος που συμβιβάζει τους χωριανούς, νουθετεί με τις γνώσεις του, συμβουλεύει για το Καλό, αποφεύγει τις κολακείες, αλλά και τις εντάσεις που αναπόφευκτα η ίδια η νοοτροπία του χωριού δημιουργεί.

Τα καλοκαίρια τα περνά με την οικογένειά του και τα ανήψια του στον Κάμπο (Παλιόβαρκα), όπου από το 1976 έχει χτίσει ένα μικρό σπιτάκι, σε ένα χωράφι ιδιοκτησίας του.

Εκεί είναι και ο δικός του «παράδεισος», όπου τα πρωινά – σαν δεινός περιπατητής για μια ζωή – διανύει μεγάλες αποστάσεις, μετά κάνει το μπάνιο του στην θάλασσα μαζί με την οικογένειά του και τα απογεύματα επισκέπτεται τους συγγενείς του, για τους οποίους έχει μεγάλη αγάπη, τόση που τους θεωρεί οικογένειά του.

Η δεκαετία του 1980 τον βρίσκει ως δάσκαλο στο Αγρίνιο, όπου εκεί έχει την ευκαιρία να συναντά τα απογεύματα τους φίλους των γυμνασιακών και φοιτητικών χρόνων του και να συζητά μαζί τους. Συν τοις άλλοις, καθώς είναι χρόνια πολιτικών αλλαγών, συζητούν περί πολιτικής, όπου η δική του θέση ήταν – όπως πάντα – με την μεριά του καινούριου και της προόδου.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η οικογένειά του μετακομίζει στο Χαλάνδρι Αττικής.

Νέες παρέες, νέοι φίλοι, καθημερινές πεζοπορίες τώρα στις περιοχές του Χαλανδρίου, των Βριλησσίων, της Αγίας Παρασκευής.

Άνθρωπος κοινωνικός, της παρέας, της κουβέντας, της προόδου, δεν αφήνει μέρα που να μην πάει στου Μπινιάρη, στο καφενείο των Βριλησσίων και στο στέκι του, όπου αναλύει με τους φίλους του τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα της καθημερινότητας.

Στο Χαλάνδρι έγινε πιο ευτυχής με την γέννηση των δυο του εγγονών, από τους γιούς του, της Αντωνίας και της Εύης, τις οποίες λατρεύει.

Τα καλοκαίρια πάντα στον Κάμπο, όπου οι πρώην μαθητές του όταν τον συναντούν δεν του κρύβουν την μεγάλη τους αγάπη.

Οι μαθητές του εξιστορούν το πόσο προστατευτικά και πατρικά τους φέρθηκε στο σχολείο, πόσο σε πολλούς η στάση του τους βοήθησε να αλλάξει προς το καλύτερο η κατοπινή τους ζωή.

Η αγάπη για τον μαθητή, για τον συνάνθρωπο, ήταν η βασική του ηθική αρχή. Πάντα έλεγε ότι αν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον, οφείλεις να το κάνεις, αλλά αν δεν μπορείς να βοηθήσεις, μην του κάνεις κακό.

Ένα άλλο δομικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του, είναι το ότι υπήρξε εξαιρετικός χορευτής, με πολλές αφορμές για αυτό στα πανηγύρια του τόπου καταγωγής του, αλλά και σε γάμους συγγενών και φίλων του. Επίσης υπήρξε καλλίφωνος όταν του δινόταν η ευκαιρία, στα τότε «τραγούδια της τάβλας».

Ο ίδιος θεωρούσε ότι δεν θα κατόρθωνε πολλά στην ζωή του, αν δεν είχε παντρευτεί την συγκεκριμένη γυναίκα, με την οποία έζησαν αρμονικά 60 χρόνια.